به گزارش اتحاد ما، داستانی از فداکاری و انسانیت روایت می شود؛ مردانی که با قلبی بزرگ تر از آسمان، به دل تاریکی رفتند تا نوری به زندگی دیگران بتابانند.
عصرگاه بود و نسیم ملایم جنوب، گرمای زندگی را در کشکمور عنبرآباد پراکنده می کرد، اما ناگهان سکوتی سنگین بر روستا سایه افکند. کارگری از دیار همسایه در عمق چاهی گرفتار شد؛ چاهی که قرار بود آب حیات بخش باشد، اما اکنون به دام مرگ تبدیل شده بود.
فریادهای او در تاریکی گم شد، اما این سکوت، قلب دو جوانمرد ایرانی، مختار امیری و حسین دادالهی، را به تپش واداشت. آنها بی هیچ تردید و با شجاعتی وصف ناپذیر، بی درنگ برای نجات جان گرفتار شده دست به کار شدند. چاه عمیق، تاریک و بی رحم بود، اما دل هایشان مملو از نور ایثار و غیرت بود.
این دو مرد، نه برای نام و نشان، بلکه تنها برای نجات یک انسان، به دل زمین فرو رفتند. امید در نگاهشان موج می زد، اما سرنوشت داستانی دیگر رقم زد. چاه، این غول بی رحم، هر سه را در آغوش سرد خود فرو برد؛ ۶۰ متر عمق، ۶۰ متر تاریکی پر از گاز و سکوتی که دیگر هرگز شکسته نشد.
ساعاتی بعد، امدادگران با دستانی خسته و قلب هایی سنگین، پیکرهای بی جان این سه نفر را از دل زمین بیرون کشیدند و اشک، تنها زبان مشترک حاضرین بود. چه غریبه و چه آشنا، همه در سوگ این فداکاری بغض کردند یا گریستند. در آن لحظه نه مرزی وجود داشت و نه تفاوتی؛ تنها انسانیت بود که در میان اشک ها می درخشید.
کشکمور از دیروز در غمی عمیق فرو رفته است، اما این غم، غمی سرشار از غرور است. اینجا، در جنوب ایران، هنوز قلب ها برای انسانیت می تپد و غیرت نفس می کشد. نام این دو مرد، این دو ستاره فداکار، شاید روزی از یادها برود، اما نور ایثارشان در آسمان این سرزمین تا ابد خواهد درخشید. کشکمور اکنون تنها یک روستا نیست، بلکه نمادی است از عشق به انسان، از فداکاری بی چشم داشت و از قلبی که برای نجات دیگری حتی از تپیدن بازنایستاد.
در مهرماه سال گذشته نیز شاهد ایثارگری دیگری از مردان جنوب، این بار در جیرفت بودیم.
در آنجا خانواده ای از دیار همسایه در سیلاب رودخانه هلیل گرفتار شده بودند و بسیاری از شهروندان جیرفت به دل رودخانه زدند و در تاریکی شب برای نجات آنها از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.
آغاز این عملیات نجات از همان ابتدا رقم خورد؛ جایی که صاحب باغ برای نجات کودکان خانواده به آب زد و دو کودک را نجات داد، اما رودخانه هلیل تنها پیکر او را بازگرداند. مرحوم علی سیستانی، جانباز و آزاده دوران دفاع مقدس، این بار لقب ایثارگر را نیز به افتخارات خود افزود و جاودانه شد.
به نظر می رسد تقدیر مردمان جنوب کرمان چنین رقم خورده است که در ماه مهر، بار دیگر مهر، محبت، مردانگی و انسانیت خود را به جهانیان یادآور شوند.